ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြထား လို႔ ဇာတ္လမ္း
ျဖစ္လာ တာေပါ့။ မဆင့္က အျပင္မွာေတာ့ ကိုယ့္ စိတ္ကိုယ္ ခ်ဳပ္တီး ရတာေပါ့။ အမုန္း မီးေတြရွိခဲ့လို႔ ကာ႐ိုက္တာက ပို ပီျပင္သြား တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရလား ဆိုေတာ့။ အဲဒီလို ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ မဆင့္တို႔က ဇာတ္ ေကာင္အတိုင္း သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့ တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဖီလင္ အခံရွိေတာ့ ပိုပီျပင္ သလားလို႔ေတာ့ ထင္မိတယ္။ မဆင့္တို႔ အခုေနာက္ပိုင္း ႐ိုက္ရတဲ့ ကားေတြက mood မပါတာ ပိုမ်ား တယ္။ မဆင့္တို႔က အမုန္းမီး ေတာက္လို ဒရာမာ ဇာတ္ကား ေတြကို အားသန္တယ္။ ပိုလုပ္ခ်င္ တယ္။ ဒီဘက္ပိုင္းမွာက ကိုယ့္ အတြက္ ေနရာသိပ္ မရတဲ့ကားေတြ၊ ဟာသ ကားေတြက မ်ားတယ္။ မဆင့္က အငယ္ခန္း ေတြဆို သိပ္ မ႐ိုက္ ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သိပ္ငယ္လြန္း ရင္လည္း မျဖစ္သလို အမူအရာ ေတြကလည္း မငယ္ေတာ့ ဘူးေလ။ သိပ္ကေလး မဆန္ ေတာ့ဘူး။ အဲဒီ ေတာ့ မဆင့္တို႔က လူႀကီးပိုင္းပဲ အား သန္တယ္။ ဒီဘက္ေခတ္က ကေလး ေတြက ပိုေတာ္ၾကတယ္။ ပညာ တတ္အသိုင္း အဝိုင္းမ်ားေတာ့ ထက္ ျမက္ၾကတယ္။ အဓိကက ကိုယ္ ေရရွည္ ရပ္တည္ဖို႔ အတြက္ ႀကိဳးစားဖို႔ လိုတယ္။
႐ိုးရာေလး
