အမွ်ေ၀ျခင္း သာဓုေခၚျခင္း အဓိပၸါယ္
အမွ်ေ၀ျခင္း ဆုိသည္မွာ ကိုယ္လွဴဒါန္းထားတဲ့ အလွဴဒါနကို သူတပါးတုိ႔အား share
မွ်ေ၀ျခင္းပါ၊ ဒါနကုသိုလ္ကံ ေစတနာစြမ္းအား ေၾကာင့္ ကိုယ္က ေပးလိုက္လို႔
ေလ်ာ့သြားတယ္ ဆုိတာ မရွိပါဘူး၊ သာဓုေခၚျခင္း ဆုိတာကေတာ့ သူတပါးကလဲ
ကိုယ့္အလွဴဒါနကုိ အားက်ၿပီး မုဒိတာပြား ၀မ္းေျမာက္ကာ “ သာဓု သာဓု ေကာင္းတယ္
ေကာင္းတယ္၊ အသင္အလွဴရွင္ အမွ်ေ၀တာကို အကြ်ႏုပ္ကလဲ ၀မ္းေျမာက္စြာ ခံယူပါတယ္
” ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ရည္ညြန္းတယ္။ တေစၧ
သရဲတုိ႔က အကူညီေတာင္းလို႔ အလွဴဒါန လုပ္ေပးရင္လဲ လုပ္ေပးသူေရာ နာနာဘာ၀ေတြပါ
ကုသိုလ္ရရွိပါတယ္၊ သူတို႔မွာ လူေတြလို ကိုယ္တုိင္ လွဴဖို႔ အခြင့္အေရး
မရနုိင္ေတာ့လို႔ ပရေလာကကို ေရာက္ကာမွ ေနာင္တရကာ အကူညီေတာင္းျခင္းသာ
ျဖစ္တယ္။
မီးေရာင္ မွ်ေ၀ျခင္း ဥပမာ
စာေပေတြထဲမွာေတာ့
အမွ်ေ၀တာဟာ အိမ္တအိမ္ကေန အိမ္တအိမ္ကို ဖေယာင္းတုိင္မီး ကူးယူျခင္း ႏွင့္
ဥပမာေပးထားတယ္၊ ဖေယာင္းတုိင္ တတိုင္ပဲ ထြန္းထားေတာ့ အလင္းေရာင္
အားနည္းေနလိမ့္မယ္၊ ေနာက္ထပ္ အမ်ားႀကီး ပြားလိုက္ရင္ တရပ္ကြက္လုံး တရြာလုံး
လင္းထိန္သြားလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ မူလ ပထမ ဖေယာင္းတုိင္မွာလဲ အလင္းေရာင္
ေလ်ာ့သြားတယ္ ဆုိတာ မရွိဘူး။ ကုသိုလ္ အက်ိဳး ဆုိတာကလဲ မီးကူး သလိုပဲ၊
အမွ်ေပးေ၀သူမွာ ကုသိုလ္ဆုတ္ယုတ္သြားတယ္ ဆုိတာ မရွိသလို သာဓုေခၚဆိုသူ
ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်ားေနပါေစ၊ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေခၚဆိုသူမွန္သမွ်
ကုသိုလ္အက်ိဳးကို ခံစားရေလ့ ရွိတတ္တယ္ …
ေမတၱာသံေယာဇဥ္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ျခင္း ဥပမာ
ဆုိပါစုိ႔
မိသားစုတခုမွာ သားသမီးတေယာက္ေယာက္ ဒီဂရီ မ်ားစြာနဲ႔ စာေမးပြဲေအာင္ရင္
ဦးစြာပထမ ကာယကံရွင္ကိုယ္တုိင္ ၀မ္း သာရတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူနဲ႔ စပ္ဆက္ေနတဲ့
မိဘေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး ၀မ္းသာမႈကို ခံစားၾကရ
တယ္၊ အားမနာတမ္း အေနာက္တုိင္းသားေတြလို ရုပ္၀ါဒီ ဆန္ဆန္ ေျပာရရင္
စာေမးပြဲေအာင္တာက ကိုယ္မွ မဟုတ္ပဲ၊ သူေအာင္လို႔
သူေပ်ာ္တာ ဘာမွ မဆန္းေပမယ့္ တျခားသူေတြအေပၚ ပတ္၀န္းက်င္အေပၚမွာ အားလုံး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ကူးစက္သြားတာဟာ ေမတၱာဆိုတဲ့ compassion ေၾကာင့္သာလ်င္
ျဖစ္တယ္၊
အမွ်ေပးေ၀သူက
စာေမးပြဲေအာင္သူနဲ႔ တူညီၿပီး သာဓု ေခၚသူက ေမတၱာေၾကာင့္ တဆင့္ ေပ်ာ္ရြင္မႈ
ရသူမ်ားနဲ႔ တူတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သာဓုေခၚဆုိသူဟာ ကိုယ္တုိင္ မလွဴရေသာ္လည္း
မိမိသားသမီးတေယာက္ေယာက္ စာေမးပြဲေအာင္ရင္ ကိုယ္ပါ ၀မ္းသာရ သလို ေမတၱာရဲ႕
ဆက္ႏြယ္မႈအရ သူလဲ ရရွိခံစားနုိင္ပါတယ္။
ကိုယ္စား လုပ္ကာ အကူအညီေပးျခင္း ဥပမာ
ေနာက္တခုက ကိုယ့္ မိတ္ေဆြတေယာက္၊ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ခ်စ္သူတေယာက္ လုပ္ရမယ့္ သူ႔တာ၀န္ေတြကို အေၾကာင္း တခု ခုေၾကာင့္ သူကိုယ္တုိင္
မအားလပ္ေသာအခါ ကိုယ္စားလုပ္ေပးလိုက္လို႔ အဆင္ေျပသြား ျခင္းနဲ႔ တူတယ္၊
ဘယ္သူလုပ္သည္ျဖစ္ေစ အလုပ္ၿပီးသြားဖို႔ အဓိကပဲ မဟုတ္လား၊ ဒီမွာလဲ အမွ်ေ၀သူ
သည္ ကိုယ္စားလုပ္ေပးသူနဲ႔ တူၿပီး သာဓုေခၚသူကေတာ့ မအားလပ္လို႔
အကူညီေတာင္းသူနဲ႔ တူတယ္။ ဒီေနရာမွာလဲ
ကိုယ္စားလုပ္ေပးသူေၾကာင့္ ကိစၥၿပီးရသလို သာဓုေခၚဆုိသူဟာလဲ ကိုယ္တုိင္
မလုပ္ေပမယ့္ ဒါနရဲ႕ အက်ိဳးကို ခံစားနုိင္တယ္။
အၿပဳံးတခု ဖန္တီးျခင္း ဥပမာ
ယေန႔ေခတ္လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာ လူတေယာက္ကို
ၿပဳံးျပျခင္းတခုရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ကို ထိပ္တန္းေရာက္ေနသူ တုိင္း
ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားေနသူတုိင္း နားလည္ၾကပါတယ္၊ အၿပဳံးတပြင့္ ေၾကာင့္
ဘ၀တဆစ္ခ်ိဳး ေျပာင္းသြားသူေတြ၊ စီးပြားေ ရးေ အာင္ျမင္ေနသူေတြ အမ်ားႀကီး
ရွိေနပါတယ္၊
ၾကင္နာမႈ
ေခါင္းပါးေနတဲ့ အေနာက္နုိင္ငံမ်ားမွာ ကိုယ့္ဘက္က အၿပဳံးေပးလိုက္လို႔
မထင္မွတ္္တဲ့ ကိစၥေတြ၊ အက်ိဳးရလဒ္ေတြ ထြက္ေ ပၚ လာတာကို ပညာရွင္မ်ားရဲ႕
အတၳဳပၸတိၱမ်ားကို ဖတ္ရတုိင္း ခံစားမိတယ္။ ဗုဒၶေဒသနာမ်ားစြာ မွာလဲ
မိဟိတပုဗၺဂၤမာ အဗၻာကုဋိကာ - အၿပဳံးကို ေရွ႕တန္း
တင္ထားျခင္း၊ အၿမဲ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕မထားျခင္း ဆုိတာ ရွိတယ္၊
လူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာ သိပ္လိုအပ္တဲ့ အရာေပါ့၊ သို႔ေသာ္လည္း အသက္မပါတဲ့ ဟန္ေဆာင္အၿပဳံးကို မဆုိလိုဘူး၊ ကိုယ့္ဘက္က ၿပဳံးျပလိုက္လို႔ အက်ိဳးယုတ္သြားတယ္ ဆုိတာ မရွိနုိင္ ပါဘူး၊
ဒီေနရာမွာ
အမွ်ေပးတယ္ ဆုိတာ ကိုယ့္ဘက္က ၿပဳံးျပျခင္းနဲ႔ တူတယ္၊ တဖက္သားက
သာဓုေခၚတာကေတာ့ ကိုယ့္အၿပဳံးကို လိုလို ခ်င္ခ်င္လက္ခံျခင္းနဲ႔ တူတယ္၊
ဒီေတာ့ နွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးရွိေစတယ္ေပါ့၊ သာဓု မေခၚဘူး ဆုိရင္ေတာ့
ကိုယ့္အၿပဳံးကို မသိက်ိဳးကြ်န္ ဥေပကၡာျပဳျခင္းနဲ႔ တူတယ္၊ ကိုယ့္အၿပဳံးေၾကာင့္
တဖက္သားမွာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ့္မႈကို ခံစားရသလို
သာဓုေခၚဆုိသူဟာလဲ စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္မႈ အရ ဒါန အက်ိဳးကို ခံစားနုိင္တာ
ယုံမွားစရာ မရွိပါ။ ဒီဥပမာေတြကေတာ့ အမွ်ေ၀ျခင္း သာဓုေခၚျခင္းေတြကို
နုိင္ငံျခားသားမ်ား နားလည္ေအာင္ ယွဥ္ျပတာပါ၊ သူတုိ႔က ကံအေၾကာင္း ေတြ၊ ေဒသနာေတာ္ေတြ၊ နိဗၺာန္ေတြကို မသိေသးပဲ လက္မခံၾကတာေၾကာင့္ သူတို႔ နားလည္နုိင္ေအာင္ ရွင္းျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
တေစၧ သရဲ ေျခာက္လွန္႔ျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား
၁။ တဖက္သားကို ေပ်ာ္ေစခ်င္လို႔၊ စေနာက္ခ်င္လို႔ ေခ်ာက္လွန္႔ျခင္း၊
၂။ သူတို႔ ရွိေၾကာင္း သိေစခ်င္လို႔ အသိေပးျခင္း၊
၃။ ကိုယ့္ဘက္က သူတို႔မႀကိဳက္တာ လုပ္ထားမိလို႔ သူတို႔က ျပန္လည္ေႏွာက္ယွက္ တုံ႔ျပန္ျခင္း၊
၄။ ေနစရာ စားစရာ မရွိလို႔ လက္ရွိဘ၀က ကြ်တ္လြတ္ခ်င္လို႔ အပုတ္နံ႕၊ အေမႊးနံ႔သာနံ႔၊ စသည္ေပးျခင္း၊ ကိုယ္ထင္ရွားျပကာ အကူ အညီေတာင္းျခင္း၊
စသည္ျဖင့္
မ်ားစြာရွိနိုင္ပါတယ္၊ ဒါေတြကို လူေတြက နားလည္မႈလြဲၿပီး သရဲေျခာက္တယ္
တေစၧေျခာက္တယ္ ဆုိတာေတြ ျဖစ္ကုန္ ၾကတယ္၊ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ ဘ၀က သနားစရာ
ေကာင္းတယ္၊ လူေတြထက္လဲ ဘုန္းကံ နိမ့္ပါးၿပီး စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ဘ၀ေတြမို႔
ေၾကာက္စရာ မရွိပါ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က
အကူညီလိုအပ္လို႔ ကိုယ္ထင္ျပတာကုိ သရဲေျခာက္တယ္ လို႔ ဘာသာျပန္လိုက္ ေတာ့
ေနာက္တႀကိမ္ ေျခာက္လွန္႔လိုက္၊ ေနာက္တႀကိမ္ အသိေပးလိုက္နဲ႔
လုံးခ်ာလည္ေနၾကတယ္၊
အခုေခတ္
နုိင္ငံျခား တုိင္းျပည္မ်ားမွာ သူတို႔ကို နည္းလမ္းက်က် အမွ်ေပးေ၀မယ့္သူ
မရွိတာမို႔ အေဆာက္အဦးတုိင္း ေနရာတုိင္း၊ လမ္း တုိင္း အထူးသျဖင့္ သားငါးေတြ
ေရာင္းခ်တဲ့ ေစ်းထဲမွာ ႀကိတ္ႀကိတ္္တိုးၿပီး သြားလာေနၾကတယ္ လို႔
ေဒသနာမ်ားမွာ ဆိုပါတယ္။
နံပါတ္
၁၊ ၂၊ ၃ တို႔အတြက္ ကိုယ့္ဘက္က ေန႔တုိင္း ဘုရားရွိခိုးၿပီးတုိင္း
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတခုခု ျပဳလုပ္ၿပီးတုိင္း ေမတၱာပို႔ေပးၿပီး “ အကြ်ႏုပ္နဲ႔
ဘ၀သံသရာမွာ က်င္လည္ခဲ့စဥ္ ျမင္ဖူး မျမင္ဖူးေသာသတၱ၀ါမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳး ေတာ္စပ္
မေတာ္စပ္ဖူးေသာ ပရေလာက မွ သတၱ၀ါအားလုံးတုိ႔အား အကြ်ႏုပ္ျပဳျပဳသမွ်
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈအားလုံးတို႔၏ အဖို႔ဘာဂကို အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္ ” လို႔ အၿမဲတမ္း အမွ်ေပး ေ၀ေနရင္ လုံေလာက္ပါတယ္။ သူတို႔ သာဓုေခၚလိုက ေခၚဆုိၿပီး ကြ်တ္လြတ္သြားနုိင္ၾကပါတယ္။
ကိုယ္က ေမတၱာေပးရင္ သူတို႔ကလဲ ေအာ္ ဒီအိမ္ရွင္ေတြက ငါတုိ႔ကို တကူးတက ေမတၱာပို႔ေပးတယ္၊ အမွ်ေ၀ေပးတယ္
ငါတို႔ကလဲ ျပန္လည္ေစာင့္ေရွာက္ေပးမွပဲ ဆုိၿပီး စီးပြားေရး လႈမႈေရးအစ
အားလုံးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကတယ္၊ ေနာက္ဆုံး ကိုယ့္မွာ အသက္အႏၲရာယ္
ႀကဳံလာရင္ေတာင္ သူတို႔က ကယ္တင္ေပးၾကတယ္၊ အဲဒီေလာက္အထိ အက်ိဳးမ်ားလွပါတယ္၊
နံပါတ္ေလး
အတြက္ကေတာ့ ကိုယ္က မေၾကာက္မလန္႔ေစပဲ ဘာအကူအညီ လိုအပ္သလဲ ၊ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ
စသည္ ေမးျမန္းၿပီး အ၀တ္အစားလိုအပ္ရင္ အ၀တ္အစားေပးလွဴ၊ အစားအေသာက္
လိုအပ္ေနရင္ သံဃာေတြကုိ ဆြမ္းကြမ္းကပ္ျခင္း၊ ခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ မ်ား
လွဴဒါန္းျခင္း၊စသည္လုပ္ေပးၿပီး အကူအညီေပးသင့္တယ္၊
ခက္ေနတာက
သူတို႔က ဘုန္းကံ နိမ့္ရွာေလေတာ့ လူေတြကိုလဲ လိပ္ျပာငယ္သူ၊
ကံနိမ့္ေနသူေတြကိုပဲ ျပနုိင္ ေျခာက္နုိင္ၾကတယ္၊ လူတုိင္းကို
မခ်ဥ္းကပ္နုိင္ဘူး၊ မေျခာက္နုိင္ၾကဘူး၊ လိပ္ျပာငယ္သူကိုမွျပမိတာကို အျပခံရသူက သရဲေျခာက္တယ္ ဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္ တပ္ လိုက္ ေတာ့ သူတို႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ပ်က္ကုန္ေရာ ...
နားလည္မႈလြဲၿပီး ကိုယ္က ေဒါသနဲ႔ တုန္႔ျပန္တယ္၊ အာဏာျပၿပီး
ၿခိမ္းေျခာက္ရင္ေတာ့ ပါးကိုက္ရင္ နားျပန္ကိုက္မယ္ ဆုိၿပီး သူတို႔ ကလဲ
ကမၼဇိဒိၶ အစြမ္းနဲ႔ လူေတြကို ေသေစေအာင္၊ ရူးသြပ္ေအာင္ စီးပြားပ်က္ေအာင္၊
မိသားစုအတြင္း ပဋိပကၡျဖစ္ေပၚ လာေအာင္၊ က်မၼာေရးခ်ိဳ႕ယြင္းကာ
စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး တုန္႔ျပန္တတ္ၾကပါတယ္၊ ကာယကံရွင္ကို
လုပ္လို႔မရရင္ မိသားစုထဲက ကံနိမ့္သူကို လုပ္တတ္ၾကတယ္၊ လူဆိုတာကလဲ
လူစိမ္းတေယာက္ေယာက္ ဒုကၡေရာက္တယ္၊ ေနာက္ဆုံး ေသဆုံးတယ္လို႔ ၾကားမိရင္ေတာင္ ဘာမွ မခံစားရေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔ စပ္ဆက္သူတေယာက္ ဒုကၡေရာက္တာ ၾကားမိရင္ပဲ စိတ္ဆင္းရဲတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊
အခ်ိဳ႕ေသာ
နတ္ေတြ ပရေလာကေတြကို မယုံၾကည္ပဲ ယုံၾကည္ေသာ္လည္းဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းဆုိတာ
နတ္ေတြ၊ နာနာဘာ၀ေတြကို အေရးေပးစရာ၊ ေလးစားစရာ မလိုဘူး။ သူတုိ႔က ေအာက္လူပဲ
ဆုိၿပီး ဘာကိုမွ မမႈပဲ လုပ္ခ်င္တာကို တဇြတ္ထုိး
လုပ္တတ္ၾကေသာ ေက်ာင္းထုိင္ ဘုနး္ႀကီးေတြေတာင္ ကံနိမ့္ေနခ်ိန္ဆုိရင္
ပ်ံေတာ္မူၾကတာကို ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကမၼ၀ါဖတ္တာေတြ ႏွင္ထုတ္တာေတြက
ေမတၱာပို႔ျခင္း၊ အမွ်ေ၀ျခင္းျဖင့္ မရနုုိင္ေတာ့မွ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ အေနနဲ႔
အသုံးျပဳ သင့္ပါတယ္။
စည္းခ်ျခင္း အဓိပၸါယ္
စည္းခ်ျခင္း
ဆုိတာကေတာ့ ကေလးတေယာက္ကို မိဘျဖစ္သူက ဒါ မလုပ္နဲ႔၊ ဒါ မကိုင္နဲ႔၊
ဒီအခန္းထဲ မ၀င္နဲ႔ ဆုိၿပီး အမိန္႔အာဏာ သုံးကာ တားျမစ္ျခင္းနဲ႔ တူတယ္၊
အိပ္ယာ၀င္ခါနီး
ကိုယ့္ရဲ႕ ကုတင္ကို ျဖစ္ေစ၊ အခန္းကို ျဖစ္ေစ၊ တိုက္ခန္းကို ျဖစ္ေစ နာနာဘာ၀
ပရေလာကမွ မည္သူမွ် ကိုယ့္ကို မေႏွာက္ယွက္ေစရန္ အတားအဆီး ျပဳျခင္းကို
စည္းခ်တယ္ လို႔ ေခၚတယ္၊
တခ်ိဳ႕က ပ႒ာန္း( ၂၄ ) ပစၥည္း ရြတ္ဆုိၾကသလို တခ်ိဳ႕က ရတနာသုံးပါးႏွင့္ စည္းခ်ၾကတယ္၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေတြနဲ႔လည္း ရြတ္ဆုိ ကာ ခ်ေလ့ရွိျပန္တယ္၊ လူတုိင္း
ကိုယ္အားသန္ရာ ပါးစပ္က ႏႈတ္တက္ရၿပီး လြယ္တာကို ရြတ္ဆုိတာမ်ိဳးလဲ ရွိတတ္ၾက
တယ္၊ ဘာရြတ္ရမယ္၊ ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေဒသနာေတာ့ မရွိပါဘူး၊ ဘုရားရွင္
လက္ထက္က ကေလးေလးတေယာက္ ရာဇၿဂိဳလ္ ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္က ဇရပ္တခုမွာ အိပ္ေနတာကို
ညပိုင္းမွာ မိစၧာဒိ႒ိ ဘီလူးနဲ႔ သမၼာဒိ႒ိ အယူရွိတဲ့ ဘီလူးႏွစ္ေကာင္
ေရာက္လာတယ္၊
ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕ဟာ ေတာင္တန္းေတြ ငါးခု ကာရံထားတာေၾကာင့္ ဘီလူး သဘက္ ၿပိတၱာ သရဲစတဲ့ နာနာဘာ၀ေတြ သိပ္ေပါမ်ားတယ္ လို႔ ဆိုတယ္၊ အခုလဲ မိစၧာဒိ႒ိ
ဘီလူးက စားမယ္ေပါ့၊ သမၼာဒိ႒ိဘီလူးက မစားပါနဲ႔ အဲဒီကေလးက ဘုရားကို
အၿမဲရွိခိုးေနတာ ၊မင္းစားရင္ ဒုကၡေရာက္သြားမယ္ လို႔ တားေသာ္လည္း မရဘူး
စားမွာပဲ ဆုိၿပီး ကေလးေလး ေျခေထာက္ကို သြားဆြဲလိုက္တယ္၊
ကေလးေလးကလဲ ဘုရားစာ ရြတ္ေနက်ဆုိေတာ့ ပါးစပ္က ေယာင္ၿပီး “ နေမာ ဗုဒၶႆ ” ဆုိၿပီး ရြတ္လိုက္တာ ဘီလူးႀကီး ၀ုန္း ဆုိၿပီး အေ၀းႀကီးကို လြင့္စင္သြားတယ္ တဲ့၊ ဘုရားရွိခုိး အရွည္ႀကီး မဟုတ္ေသးဘူး၊ နေမာ ဗုဒၶႆ ဆိုတဲ့ စကားႏွစ္လုံးထဲပဲ ရွိေသးတယ္၊
ဒီေနရာမွာ
ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေက်းဇူးေၾကာင့္ အသက္ေဘးက လြတ္တာကို သတိထားေစခ်င္တယ္၊ အကယ္၍
မျဖစ္မေန စည္းခ်လိုတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ပ႒ာန္း (၂၄ ) ပစၥည္း၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ( ၂
)မ်ိဳးထဲက တမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရြတ္ဆုိၿပီး စည္းခ်နုိင္ပါတယ္၊ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ငါ
ဒီေနရာ ဒီေနရာေတြကို စည္းခ်ထားတယ္ မင္းတို႔ လာလို႔ မရေတာ့ဘူး၊
ေႏွာက္ယွက္လို႔ မရေတာ့ဘူး လို႔ ဆုိလိုတယ္။
စည္းခ်နည္း
ကိုယ္အိပ္တဲ့
ကုတင္ ဆုိပါစို႔၊ ကုတင္ေခါင္းရင္းအရပ္ကို လက္ညိႈဳးထုိးၿပီး ေဟတု ပစၥေယာ
လို႔ ရြတ္ဆုိလိုက္ပါ၊ ဒီလိုပဲ ေျခရင္းကို အာရမၼဏ ပစၥေယာ လို႔ ရြတ္လိုက္ပါ၊ ဒီလိုနဲ႔
အေရွ႔ အေနာက္ ေတာင္ ေျမာက္၊ အေရွ႔ ေတာင္ေဒါင့္အရပ္၊ အေရွ႕ေျမာက္ေဒါင့္အရပ္
စသည္ျဖင့္ ေဒါင့္ေလးေဒါင့္၊ အထက္အရပ္ ေအာက္အရပ္ ေပါင္းလိုက္ေတာ့
အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာ အားလုံး စည္းခ်ၿပီးသား ျဖစ္သြားပါၿပီ၊ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္
ရြတ္သည္ျဖစ္ေစ ေနရာ ႏွံ႔စပ္သြားရင္ လုံေလာက္ပါတယ္။
ေရွးေရွးဆရာမ်ားကေတာ့
ပ႒ာန္း ၂၄ ပစၥည္းကိုပဲ စည္းခ်တာ မ်ားတယ္၊ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္အားသန္ရာ
ဘုရားဂုဏ္ ေတာ္ တခုခုကို ရြတ္ဆုိ စည္းခ်ရင္လဲ အတူတူပါပဲ၊ ဘယ္နာနာဘာ၀
ပရေလာကသတၱ၀ါေတြမွ မေႏွာက္ယွက္နုိင္ပါဘူး၊
စည္းခ်တယ္ ဆုိတာ အာဏာျပျခင္း တမ်ိဳးမို႔ ဆရာ့ဆရာမ်ားကေတာ့ အားမေပးၾကဘူး၊ တကယ္တမ္း လိုအပ္လာမွ လုပ္သင့္ တယ္လို႔ ယူဆမိတယ္၊ အစဦးစြာ ေမတၱာပို႔ျခင္း၊ အမွ်ေ၀ျခင္း လမ္းစဥ္ကသာ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္း လို႔ ဆုိပါရေစ .. ျမတ္စြာ ဘုရား ရွင္ႏွင့္တကြ အဂၢသာ၀ကႀကီးမ်ား အစထားလို႔ ယေန႔ေခတ္
ဆရာေတာ္ ႀကီးမ်ားအဆုံး အစဥ္အဆက္အေနနဲ႔ ခရီးတခု ကို သြားရင္ျဖစ္ ေစ ၊
ေနရာေဒသ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္ကို သြားဖုိ႔ ရွိရင္ျဖစ္ေစ ေမတၱာကို ေရွးဦးစြာ
ပို႔ေလ့ရွိၾကပါတယ္၊ ကိုယ္သြားမယ့္ လမ္း၊ ကိုယ္ေရာက္မယ့္ေနရာ စသျဖင့္
လိုအပ္သလို စူးစူးစိုက္စုိက္ ႀကိဳတင္ ပို႔လႊတ္ေလ့ ရွိၾကတယ္၊
သရဲ
တေစၧ ေျခာက္ခံရတယ္ ဆုိတာ အကုသိုလ္ေတြ မ်ားမ်ားလုပ္ၿပီး ကံနိမ့္ပါးေနသူမွ
ျဖစ္တတ္တာမို႔ ဂုဏ္ေတာ္မ်ား၊ ပ႒ာန္းမ်ား ရြတ္ေနရင္ စည္းခ်တယ္ ဆုိတာ
မလိုအပ္တဲ့ အရာတခုပါ။ ျမတ္စြာဗုဒၶ ေဟာၾကားထားခဲ့ေသာ ေဒသနာေတာ္မ်ားဟာ ဣစၧာသယ
ပတၱျမားႏွင့္ တူပါတယ္၊ တကယ္လိုအပ္လာလ်င္ လိုသလို အသုံးခ်နုိင္ၾကပါတယ္၊ မိမိဥာဏ္ရွိသလို အသုံးခ်နုိင္ ၾကပါေစ လို႔ သာ ေျဖၾကားလိုက္ပါသည္ ..
ေမတၱာျဖင့္
အရွင္သုနႏၵာလကၤာရ M.A ( ပန္းကမၻာ )
